Ημέρα εθνικού πένθους η σημερινή για τη γειτονική Ιταλία, καθώς η χώρα αποχαιρετά τον πρώην πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι

Ο πρώην πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι. – ο μακροβιότερος πρωθυπουργός της Ιταλίας που ηγήθηκε τεσσάρων κυβερνήσεων σε τρεις περιόδους πρωθυπουργίας – πέθανε τη Δευτέρα σε ηλικία 86 ετών.

Η κρατική κηδεία του Μπερλουσκόνι – προνόμιο που απολαμβάνουν συνήθως μόνο πάπες, ήρωες πολέμου και εν ενεργεία υπουργοί – έγινε από τον Αρχιεπίσκοπο του Μιλάνου στον μεγάλο καθεδρικό ναό της πόλης, το Duomo. Αυτού του είδους ο φόρος τιμής είναι πρωτοφανής για έναν πρώην πρωθυπουργό.

Η πλατεία έξω από τον καθεδρικό ναό γέμισε με χιλιάδες ανθρώπους που κυμάτιζαν σημαίες της Μίλαν, χειροκροτούσαν και φώναζαν: «Ο Σίλβιο θα είναι πάντα ο πρόεδρός μας».

Φωτ.: REUTERS/Guglielmo Mangiapane

Φωτ.: Italian Presidency/Handout via REUTERS

Φωτ.: REUTERS/Guglielmo Mangiapane

Ο Μπερλουσκόνι που διετέλεσε τέσσερες φορές πρωθυπουργός της Ιταλίας και δισεκατομμυριούχος ιδιοκτήτης μέσων ενημέρωσης άφησε την τελευταία του πνοή τη Δευτέρα 12/6 , στο νοσοκομείο San Raffaele, στο Μιλάνο.

 Ο Μπερλουσκόνι είχε επιστρέψει στο νοσοκομείο την περασμένη Παρασκευή για «προγραμματισμένες εξετάσεις» μετά από μια μακρά νοσηλεία εκεί λόγω πνευμονίας και μιας μορφής λευχαιμίας.

Μετά την προτελευταία εισαγωγή του, οι γιατροί είχαν αναφέρει πως ο Μπερλουσκόνι έπασχε από Χρόνια Μυελομονοκυτταρική Λευχαιμία.

Η υγεία του Μπερλουσκόνι έχει επιδεινωθεί τα τελευταία χρόνια. Ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας είχε κάνει εγχείρηση καρδιάς το 2016, ενώ είχε εισαχθεί επανειλημμένως στο νοσοκομείο από τότε που προσβλήθηκε από κορωνοϊό, πριν από τρία χρόνια.

Αυτή είναι η τελευταία φωτογραφία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι με το γιό του, λίγες μόλις ημέρες πριν από τον θάνατό του.

Το ξεκίνημα

Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών Νομικής στην αρχή της δεκαετίας του ’60, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι άρχισε να δραστηριοποιείται στον οικοδομικό τομέα. Από το 1969 μέχρι και το 1976, με τις εταιρίες του έχτισε σειρά οικοδομικών συγκροτημάτων και δημιούργησε ουσιαστικά τις περιοχές «Μιλάνο 2» και «Μιλάνο 3», κοντά στην ιταλική συμπρωτεύουσα.

Τον Νοέμβριο του 1980 ίδρυσε την πρώτη μεγάλη, ιταλική ιδιωτική τηλεόραση (Canale 5), η οποία άρχισε αμέσως να ανταγωνίζεται την δημόσια ραδιοτηλεόραση της Rai. Το 1982 στον τηλεοπτικό του όμιλο προστέθηκε το κανάλι Italia Uno και το 1984 το Rete 4.

Παράλληλα, το 1991 κατάφερε να ελέγξει την πλειοψηφία του πακέτου μετοχών του εκδοτικού οίκου Arnoldo Mondadori ενώ στις επιχειρηματικές του δραστηριότητες συγκαταλέγονταν τα πολυκαταστήματα Standa και οι ασφάλειες Mediolanum. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, απέκτησε τηλεοπτικά κανάλια στην Ισπανία, τη Γερμανία και, για σύντομο χρονικό διάστημα, στη Γαλλία.

Ο Μπερλουσκόνι ουσιαστικά μετατράπηκε στο απόλυτο σύμβολο του επιτυχημένου επιχειρηματία, με συνεχή ανάληψη νέων πρωτοβουλιών. Σύμφωνα με πολλούς σχολιαστές, η δημιουργία της ιταλικής, τηλεοπτικής του αυτοκρατορίας κατέστη δυνατή χάρη στη στενή φιλία του με τον σοσιαλιστή πρώην πρωθυπουργό Μπετίνο Κράξι, αλλά κανείς δεν αμφισβήτησε τις οργανωτικές του ικανότητες και τον εντυπωσιακό του δυναμισμό.

Από το 1986 και για τα επόμενα τριάντα χρόνια ήταν παράλληλα ιδιοκτήτης της ποδοσφαιρικής ομάδας της Μίλαν, η οποία κατέκτησε πολλά τρόπαια και έγινε από τις ισχυρότερες, σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η μεγάλη στροφή στην πολιτική

Τον Ιανουάριο του 1994 κάνει τη μεγάλη στροφή: από τον επιχειρηματικό τομέα, ο Μπερλουσκόνι επεκτείνεται στο πεδίο της πολιτικής, με την ίδρυση του κόμματος Φόρτσα Ιτάλια.

Αιτιολογεί την απόφασή του αυτή δηλώνοντας ότι «υπάρχει ορατός κίνδυνος κατάκτησης της εξουσίας από μέρους της αριστεράς και των κομμουνιστών». Πολλοί αναλυτές, όμως, θεώρησαν ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε η ευρύτερη ιταλική πραγματικότητα, με τη δικαστική Έρευνα «Καθαρά Χέρια» η οποία, τη συγκεκριμένη περίοδο, είχε ως κύριο αντικείμενο τις σχέσεις του επιχειρηματικού και πολιτικού συστήματος της χώρας, με την αποκάλυψη ευρύτατου πλέγματος διαφθοράς.

Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, γνωστός και ως «Καβαλιέρε» (από τον τιμητικό τίτλο του ιππότη της Ιταλικής Δημοκρατίας) ορκίσθηκε πρωθυπουργός τέσσερις φορές, αφού υπερίσχυσε, με την κεντροδεξιά συμμαχία, στις βουλευτικές εκλογές του 1994, του 2001 (έπειτα από τέσσερα παραιτήθηκε και του δόθηκε νέα εντολή σχηματισμού κυβέρνησης) και του 2008. Κατά την διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας, ο κυριότερος αντίπαλός του, ήταν ο κεντροαριστερός πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ρομάνο Πρόντι.

Οι δικαστικές περιπέτειες

Τον Αύγουστο του 2013, ο Ιταλός πρώην πρωθυπουργός καταδικάστηκε οριστικά σε τέσσερα χρόνια φυλάκισης (τα τρία «σβήστηκαν», χάρη σε αμνηστία) λόγω φορολογικής απάτης στα πλαίσια αγοραπωλησίας τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Το κοινοβούλιο της Ρώμης, τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, ψήφισε υπέρ της καθαίρεσής του από το αξίωμα του γερουσιαστή.

Ο «μίστερτιβί» εξέτισε «εναλλακτική ποινή» δέκα μηνών, εργαζόμενος σε υπηρεσίες του δήμου του Μιλάνου, οι οποίες στηρίζουν τις ασθενέστερες κατηγορίες πολιτών.

Τεράστιο ενδιαφέρον, σε διεθνές επίπεδο, προκάλεσαν οι δίκες για τα λεγόμενα πάρτι «μπούνγκα-μπούνγκα». Δεν προέκυψε , όμως, κάποια οριστική καταδίκη ενώ αθωώθηκε από την κατηγορία χρηματισμού νεαρών γυναικών με στόχο να ψευδομαρτυρήσουν ως προς το περιεχόμενο των δείπνων που οργανώνονταν στην κατοικία του.

Οι εκλογές του 2022

Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2022 ο «Καβαλιέρε» ήταν επικεφαλής του κόμματος Φόρτσα Ιτάλια και εξελέγη εκ νέου γερουσιαστής. Μια εξέλιξη την οποία ο ίδιος θεώρησε «μια προσωπική, ιστορική αποζημίωση».

Ο Μπερλουσκόνι απέκτησε πέντε παιδιά και παντρεύτηκε δυο φορές: το 1965 με την Κάρλα Ελβίρα Νταλ’ Όλιο και το 1990 την Βερόνικα Λάριο. Η προσωπική του περιουσία, σύμφωνα με το αμερικανικό περιοδικό Forbes, ξεπέρασε τα 6 δισεκατομμύρια ευρώ.

Στην δεκαετία του ’90 και την πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας, η πολιτική αντιπαράθεση της ιταλικής κεντροαριστεράς με την κεντροδεξιά παράταξη -και τον ίδιο τον Μπερλουσκόνι- ήταν οξύτατη. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι τον κατηγόρησαν, κυρίως, για «σύγκρουση συμφερόντων», λόγω της πολιτικής και επιχειρηματικής δράση του.

Στην συνέχεια, οι τόνοι άρχισαν σταδιακά να πέφτουν και –πέρα από μια σειρά ουσιαστικών διαφωνιών– αρκετοί αντίπαλοι θεώρησαν τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι έναν από τους κύριους πρωταγωνιστές της ιταλικής πολιτικής ζωής των τελευταίων τριάντα ετών.