Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973, ήταν το φυσικό επακόλουθο μιας κατάστασης που είχε δημιουργήσει στη χώρα μας η δικτατορία. Όλα τα διαχρονικά, ανθρώπινα δικαιώματα, πολιτικά, ατομικά και συλλογικά, είχαν μπει στον γύψο.
Η ανεξέλεγκτη βία των οργάνων της χούντας, στήριζε την εξουσία της, στα όπλα και στον φόβο, που προκαλούσε.
Η αντίσταση των καταπιεσμένων, ήταν θέμα χρόνου να εκδηλωθεί και να κορυφωθεί με αντίδραση. Η αντιδικτατορική πάλη, στη διάρκεια της δικτατορίας, βρήκε την κορύφωσή της στο Πολυτεχνείο.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν ενωτική. Ήταν από τις λίγες φορές, που κυριάρχησε η ενότητα μπροστά στον κοινό στόχο και παραμερίστηκαν όλες οι διαφορές. Κόμματα και οργανώσεις που είχαν μεταξύ τους θεμελιώδεις διαφορές συσπειρώθηκαν και μαζί τους ολόκληρος ο λαός.
Ενωμένοι σαν γροθιά, πάλεψαν ενάντια στο καθεστώς, για την ανάκτηση των ελευθεριών και των δικαιωμάτων του ανθρώπου, για τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία.
Το Πολυτεχνείο, δεν είναι μια ακόμα επέτειος... είναι μια σπίθα που δεν σβήνει στις καρδιές όλων μας και θα μας ενώνει κάθε φορά μπροστά στην προάσπιση όλων όσων διακυβεύονται!
« Κύριε, βοήθα να θυμόμαστε πως έγινε τούτο το φονικό.
… Κύριε, βοήθα να το ξεριζώσουμε.»
Γιώργος Σεφέρης
Άρθρογράφος: Ανδρέας Αθανασόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου